ABC ras bydła: charolaise

To największa francuska rasa bydła mięsnego pod względem kalibru i masy. Oto wszystko, co powinieneś wiedzieć o krowach i buhajach rasy charolaise.

Do niedawna charolaise uznawano za jedną z ważniejszych ras bydła mięsnego. Rasa ta wywodzi się od lokalnego, roboczego bydła z okolic miasteczka Charolles we Francji (kraina Charolaise). Księgę zarodową tego bydła założono w 1864 roku.

Historia bydła rasy charolaise

Rasa powstała w drodze krzyżowania bydła miejscowego z rasą durham. Z początku była użytkowana dwukierunkowo: jako zwierzęta roboczo-pociągowe i jako opasy. Od 1920 roku skoncentrowano się tylko na kierunku mięsnym. Po drugiej wojnie światowej rasa charolaise zyskała międzynarodowe znaczenie, czego efektem był eksport buhajów z Francji do 92 krajów. Głównie były wykorzystywane do dalszego krzyżowania towarowego, tym razem z rasami mlecznymi, aby poprawić przyrosty dobowe i umięśnienie.
Początkowo w Stanach Zjednoczonych bydło charolaise nie cieszyło się dużym zainteresowaniem ze względu na trudne porody. Z czasem, po zmniejszeniu tej wady w drodze selekcji, pogłowie w USA zwiększało się. W latach 90. rasa ta zaczęła być wypierana z rynków zagranicznych przez inną francuską odmianę bydła – limousine.
Rasa charolaise została sprowadzona do naszego kraju w 1961 roku i ponownie w latach 1995–1996. Polski Związek Hodowców i Producentów Bydła Mięsnego (PZHiPBM) jest podmiotem upoważnionym przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi do prowadzenia ksiąg i oceny wartości użytkowej bydła m.in. dla rasy charolaise.

Do niedawna charolaise uznawano za jedną z ważniejszych ras bydła mięsnego. Rasa ta wywodzi się od lokalnego, roboczego bydła z okolic miasteczka Charolles we Francji (kraina Charolaise). Księgę zarodową tego bydła założono w 1864 roku.

Cechy bydła rasy charolaise

Bydło tej rasy ma umaszczenie całkowicie białe, słomkowe lub beżowe. Pysk, racice i rogi też są jasne. To największa spośród francuskich ras. Budowa „szarolezów” jest masywna: głęboki, bardzo szeroki, dobrze umięśniony tułów, mocno umięśnione uda i szyja oraz krótka i szeroka głowa. Wysokość buhajów w kłębie to 150 cm, a krów – 140 cm, natomiast masa wynosi odpowiednio 1000–1200 kg i 700–900 kg. Opasy przyrastają 1200–1500 g/dzień, w dodatku odznaczają się wysoką wydajnością rzeźną, która w wypadku buhajów opasanych do wieku 14–16 miesięcy osiąga 60–65%. Ze względu na wysokie przyrosty dobowe, wydajność rzeźną i niskie otłuszczenie rasa ta uznawana jest za jedną z lepszych ras mięsnych.

Rozród bydła rasy charolaise

To późno dojrzewająca rasa – jałówki osiągają dojrzałość hodowlaną w 18–24 miesiącu życia. Ze względu na dużą masę urodzeniową cieląt (buhajki – 48 kg, cieliczki – 45 kg) porody nie należą do łatwych. U krów tych nierzadko zdarzają się też ciche ruje. Krowy tej rasy są opiekuńczymi matkami.
Bydło rasy charolaise dobrze wykorzystuje pasze i z łatwością przystosowuje się do różnych warunków klimatycznych. Niemniej chów tej rasy wymaga intensywnego żywienia.

Źródła

• Dobicki A. (red.) (1998). Hodowla bydła mięsnego w Sudetach. Jelenia Góra: Wydawnictwo WODR w Jeleniej Górze.
• Polski Związek Hodowców i Producentów Bydła Mięsnego. Data dostępu: 19.02.2020, https://bydlo.com.pl/.
• Ziemiński R. (2005). Pochodzenie, typy użytkowe i rasy bydła, [w:] Hodowla i użytkowanie bydła, red. Z. Litwińczuk, T. Szulc (24–25). Warszawa: PWRiL.